Նախորդը չավարտված, հաջորդից դուրս մնացինք. Կամպանյայի ձախողված «կամպանիան»
Խաղը ցույց տվեց, որ վիճակահանությունը բարեհաճ էր գտնվել ինչպես Հայաստանի, այնպես էլ Կիպրոսի չեմպիոնի համար: Եթե կիպրոսցիներին կարող էր խանագրել խաղային պրակտիկայի լուրջ պակասն ու արտագնա խաղի գործոնը, ապա հայկական կողմը դեռ անելիքներ ուներ սեփական խաղը կառուցելու ու հասկանալու հարցում և այստեղ շատ բան էր կախված գլխավոր մարզչից: Համոզվելու համար, որ Դավիդ Կամպանյան իր «կամպանիայի» հետ տապալեց գրեթե ամեն ինչ, ինչ հնարավոր էր, բավական է միայն նայել թվերին: Մյուս կողմից թվերը ոչ միշտ են արտացոլում իրական պատկերը, որի գորշ գույները իր համար սիրելի դրոշակների տեսքով նույնիսկ ինքը՝ իսպանացին էր կարծես փորձել թաքցնել:
Ինչ կար Կամպանյայի մտքին
Հայաստանի չեմպիոնն այսօր իր տրամադրության տակ ունի բավականին որակյալ խաղացողներ, որոնք ի զորու են հարցեր լուծել խաղադաշտում, այլ հարց է թե որքանով են նրանք պատրաստ աշխատանքը կատարելուն և ինչպես են մարզիչները պատրաստվում առավելագույնը քաղել նրանց որակներից: Մարզավիճակի և պատրաստվածության մասով թերևս հենց մարզիչն է ավելի լավ տիրապետում իրավիճակին: Կողքից միշտ հեշտ է քննադատել, սակայն կան տարրական բաներ, որոնք ի սկզբանե պարզ է բոլորին և ոչինչ պետք չէ հնարել՝ թեմայի շուրջ ծավալվելու համար:
Շատ ժամանակ չպահանջվեց հասկանալու համար, թե ինչպես է Կամպանյան ցանկանում հասնել հաջողության: Շատ պարզ: Ձգել մինչև վերջ ընդհուպ մինչև բախտը որոնել հետխաղային հարվածաշարում: Մեկ էլ տեսար այնտեղ էլ բախտդ կբերի; բոլորն ուրախ են ու երջանիկ, դու էլ քո աղքատիկ ռեզյումեում կավելացնես տող, որի մասին տարի ու կես առաջ երազել անգամ չէիր կարող:
Ովքեր էին դա կյանքի կոչելու
Կազմի հետ կապված, որն ընտրել էր իսպանացին և որով պատրաստվում էր կյանքի կոչել իր մտահղացումները, հարցերը շատ են: Միթե Նարսինգի կարիքը կար նրա ընտրած մարտավարությունում: Ինչու սահմանափակել, օրինակ, Ալեմաոյի ուժեղ կողմը: Վերջինս պարզապես հնարավորություն չուներ անելու այն, ինչ կարող է: Նրա դեմքի արտահայտությունից թերևս ամեն ինչ պարզ էր: Վակուլենկոյի հետ կապված մանյովրն էլ ի վերջո չարկատակ խաղաց: Պաշտպանվելիս նա վերածվում էր կենտրոնական պաշտպանի Խիմենեսի և Հումանեսի միջև, իսկ երբ գնդակը հայտնվում էր արարատցիների մոտ, վերջինս առաջ էր գնում՝ հագեցնելով կենտրոնը Ի դեպ, մրցակցի գրոհները կենտրոնից նա էր դիմավորում, գոլային դրվագում նա այնտեղ չէր, փոխարենը փոխանցում կատարողին փորձեց դիմավորել Հումանեսը, իսկ Վակուլենկոն ու Մենեզեսը չհասցրեցին փակել գոտին: Մեծ հաշվով, եթե դու մտադիր ես գնդակը զիջել մրցակցին և միևնույն ժամանակ ճնշում չգործադրել նրա վրա, ապա ինչպես ես պատրաստվում հաղթել խաղում: Ինչպես ես պատրաստվում հաղթել, երբ քո խաղացողների ուժեղ կողմերը պարզապես չես օգտագործում և ամեն կերպ փորձում ես սահմանափակել նրանց գործողությունները: Ի վերջո, ինչպես հաղթես, երբ նույնիսկ գոլային պահ ի զորու չէ ստեղծել թիմը, երբ դարպասին չես հարվածում: Ինչպես հաղթես, երբ հրահանգել ես խաղացողներիդ առաջ չգնալ: Ինչպես հաղթես, երբ հնարավորություն կա առաջ գնալու, չես գնում: Ինչպես հաղթես, երբ նույնիսկ խաղի ընթացքը քեզ ոչինչ չի հուշում, որ ավելին կարելի է քաղել, պետք էր միայն համարձակություն ու վճռականություն: Կարճ ասած՝ Կամպանյայի նախընտրած հակաֆուտբոլը թույլ չտվեց Հայաստանի չեմպիոնին անգամ պայքարել բաղձալի ուղեգրի համար, մինչդեռ պետք էր ու բոլորն երևի հասկացան, որ նույնիսկ կարելի էր դա անել:
Ինչ պետք էր անել
Ցանկացած որոշում, պետք է ինչ-որ կերպ արդարացված լինի, իսկ երեկվա խաղում դա չերևաց: Նույնիսկ, եթե սկզբում պարզ չէր թե մրցակցին ինչպես է խաղալու ու ինչպես է կառուցելու իր խաղն ու մարտավարությունը, ապա գոնե քո սեփական խաղի հետ կապված պետք էր հստակություն: Եթե ուզում ես հաղթել, ապա ինչպես և ում միջոցով: Եթե ուզում ես մի կերպ ձգել, ապա ինչպես և ում միջոցով: Եթե գնդակը զիջելու ես, ապա ինչպես ես ճնշելու և ում միջոցով և այսպես շարունակ: Բոլոր դեպքերն ենթադրում են հստակ լուծումներ ու կատարողներ: Հաշվի առնելով այն, որ իսպանացին հրաժարվել էր և՛ նախաձեռնողական խաղից, և՛ագրեսիվ գործողություններից, և՛ մրցակցին ճնշելու մտքից ու շեշտը դրել էր բախտի գործոնի վրա, դժվար է ասել, թե ինչ ծավալի աշխատանքի էին այս պահին պատրաստ «Արարատ-Արմենիայի» խաղացողները, հետևաբար «ինչ պետք էր անելու» հետ կապված կարելի է միայն ենթադրություններ անել՝ հիմվելով լավագույն օրինակների վրա, որոնց ականտես ենք եղել «Արմենիայի» խաղերում: Գրեթե կասկած չկա, որ նույն Վարդան Մինասյանը կփորձեր առավելագույնը քաղել ստեղծված իրավիճակում: Վերջինիս օրոք ֆուտբոլիստները հստակ հասկանում էին, թե ինչ է իրենցից ուզում մարզիչը և ինչ գիծ են նրանք առաջ տանում: Ու այստեղ ամենևին տեղին չէ խոսել նոր մարզչի, նրա նոր մտահղացումների, նոր թիմի ստեղծելու, կառուցելու և այլ շաբլոնային բաների մասին: Շատ բան պետք չէր, պարզ ու հասարակ գործողություններ՝ հասանելի սեփական խաղացողներին: Կամպանյայի օրոք թիմն ընդամենը մեկ գոլ է խփել անցած մի քանի խաղերում և սա շատ բանի մասին է խոսում:
Հաբեթ Հարությունյան
